çocuk şiirleri listesi

çiçekleri ezme yavrum
çiçekler bir yüreğe benzer
çiçek ezen, insan ezer.

sakın sen kuş vurma yavrum
en engin bir kardeşlikte
uçar kuşlar gökyüzünde.

tüfekle oynama yavrum
şakacığı bile çirkin
bir canlıyı öldürmenin.

gel bir çiçek ol sen yavrum
kendi ülkenin renginde
şu yeryüzü demetinde.
tahsin saraç

küçükken başucumda
bana ninni söylerdin

sabahları uyanınca,
beni okşar severdin.

benim annem, güzel annem
beni al dizlerine...

kucağında okşa beni,
ninniler söyle yine...

bugün hala kulağımda
çınlıyor tatlı sesin.

güzel annem, kalbimin sen,
en büyük neşesisin...
coşkun ertepinar

sen bir avuç bebektin
kimdi süt veren sana,
hastalandın ölecektin
kim kanat gerdi sana?

senin minik başını
avuçlarına alıp
gece uykusuz kalıp
kucağında kim salladı
ağladın, seninle kim ağladı
annen!

sana ilk adımını attıran kimdir
konuşmayı öğretti sana bir bir
annen!

içimde acısı var yemişi koparılmış bir dalın,
gitmez gözümden hayali haliç'e inen yolun,
iki gözlü bir bıçaktır yüreğime saplanmış
evlet hasretiyle hasreti istanbul'un.

ayrılık dayanılır gibi değil mi?
bize pek mi müthiş geliyor kendi kaderimiz?
elaleme haset mi ediyoruz?
elalemin babası istanbul'da hapiste,
elalemin oğlunu asmak istiyorlar
yol ortasında
güpegündüz.
bense burada rüzgar gibi
bir halk türküsü gibi hürüm,
sen oradasın yavrum,
ama asılamıyacak kadar küçüksün henüz.
elalemin oğlu katil olmasın,
elalemin babası ölmesin,
eve ekmekle uçurtma getirsin diye,
orada onlar aldı göze ipi.

insanlar,
iyi insanlar,
seslenin dünyanın dört köşesinden
dur deyin,
cellat geçirmesin ipi.
nazım hikmet

bir kız vardı japonya'da
ufacık, tefecik bir kız,
bir bulut vardı dünyada
işi: öldürmekti yalnız.

bu bulut bu kızcağızın
öldürdü nineciğini,
külünü göğe savurdu,
sonra, yine apansızın
gelip babasını vurdu,
sonra da kızın kendisini.
ve doymadı ve doymadı
yeni kurbanlar arıyor.
atom ölümüdür adı,
karanlıkta bağırıyor.

büyük bir birlik kuralım,
canavarı susturalım.
savaş cengine gidelim,
canavarı yok edelim.
nazım hikmet

çınarı yıkmak için
baltayı köküne vururlar.
evi yıkmak için
sokarlar kundağı temele.
kartal uçmaz olur
kanadı kırılınca.
düşünebilir miyiz
başımız vurulunca?

onlar köküdür memleketin,
dallara yürüyen su
bu kökte saklıdır.
onlar umudun temeli,
onlar kanadı hürriyetin,
halkın aklıdır.

kaç kere kaç yerde baltalandı kök
yürümez oldu su
dallar kurudu.
kırıldı kanat
öldürdüler aklı;
ve sonra yolladılar insanları salhaneye.
çünkü böyledir
asrımızın gerçeklerinden biri.
nazım hikmet