insanlık suçu ile ilişkili tarihin en kötü insanları listesi

adolf hitler

adolf hitler (20 nisan 1889, braunau am inn – 30 nisan 1945, berlin), avusturya doğumlu alman politikacı, siyasi lider, teorisyen vedevlet adamı. 1919’da alman işçi partisine (deutsche arbeiterpartei; dap) üye olmasıyla başlayan politik yaşamı, bu partinin 1920’de nasyonal sosyalist alman işçi partisine (nationalsozialistische deutsche arbeiterpartei; nsdap) dönüşmesiyle devam etti ve 1921’de parti başkanlığına yükseldi. 1933’te, ülkede kurulan yeni koalisyon hükûmetinin başkanlığına atanmasıyla şansölye(reichskanzler) oldu. 1934’te, cumhurbaşkanı’nın (reichspräsident) makamını devraldı ve führer (lider) adında bir devlet başkanlığı makamı yarattı; devlet ve hükûmet başkanlıklarını führer und reichskanzler unvanını kullanarak bir arada yürüttü.
nasyonal sosyalizmin kurucusu olup almanya’yı 12 yıl boyunca bu öğretiyle yönetmiştir. bir politikacı ve asker olmanın yanı sıra ressam ve yazar idi.
hitler, almanya’da i. dünya savaşı sonrasında yaşanan büyük buhrandan güç kazandı. propaganda ve karizmatik bir dille, alt ve orta tabakanın ekonomik istemlerine ümit veriyordu; bunun yanında da belli bir seviyede milliyetçilik, sosyalizm, antisemitizm, anti-komünizm ve anti-kapitalizm de sunuyordu. ekonominin tekrar kurulması, yeniden silahlandırılmış bir ordu ve totaliter ve faşist bir rejimle; hitler almanya içerisindeki düzeni yeniden tesis etti ve güçlü bir ülke yarattıktan sonra, saldırgan bir dış politika izleyerek alman “yaşam alanı”nı (lebensraum) genişletmek amacıyla polonya’ya saldırdı. yıldırım savaşı (blitzkrieg) taktikleri ve mihver devletleri ittifakı ile birlikte avrupa′nın büyük bölümünü ve asya’nın bir kısmını işgal etti.
abd’nin ii. dünya savaşı’na müttefikler’in tarafında katılması ve kızıl ordu’nun ilerlemesi ile alman ordusu gerilemeye başladı.
sovyet güçlerinin 23 nisan 1945’te berlin’e girmesi ile almanya’nın yenilgisi kesinleşmişti. hitler; işgal altındaki berlin’de, eşi eva hitler[2][3] (eva braun) ile yer altı sığınağında (führerbunker)[4] 30 nisan 1945 günü intihar etti. cesedi -vasiyeti üzerine- takipçileri tarafından yakıldı. 8 mayıs 1945’te alfred jodl’ın imzaladığı teslim belgesiyle büyük alman imparatorluğu yıkıldı.
hitler’in saldırgan dış politikası, avrupa’da ikinci dünya savaşının patlak vermesinin ana nedeni olarak kabul edilir. onun yahudi karşıtı politikaları ve ırkçı ideolojisi, aşağı ırk olarak gördüğü en az 5.5 milyon insanın ölümüne neden oldu.

josef stalin

josef stalin (asıl adı yosif visaryonoviç cugaşvili) (d. 18 aralık 1879[1]; gori, tiflis guberniyası – ö. 5 mart 1953, moskova), gürcü asıllı sovyet devlet adamı, mareşal ve sovyetler birliği komünist partisi genel sekreteri (1922-1953). lenin’in ölümünden sonra komünist parti genel sekreteri olarak nüfuzunu arttırdı ve 1927 yılında sovyetler birliği’nin lideri konumuna geldi. marksist-leninist ideolojinin ülkedeki uygulayıcısı oldu. lakabı, gürcü dilinde “çivi” anlamına gelen “koba”dır.

ekim devrimi’ni planlayan ve başarıya ulaştıran liderler arasında yer alan, rus iç savaşı’nda cephe komutanlığı yapan ve ii. dünya savaşı’nda muzaffer olan kızıl ordu’nun başkomutanı stalin özellikle 1930’lu yıllarda sovyet ekonomisindeki büyük kalkınma ve ii. dünya savaşı’ndaki zaferden dolayı rusya’da önemli bir devlet adamı olarak kabul edilmektedir. rusya’da yapılan bir ankette 20. yüzyılın en başarılı üçüncü lideri seçildi.[3] tarihte oynadığı önemli rol dolayısıyla pek çok tarihçi ve yazarın hakkında araştırma yaptığı stalin’e dair 1108 eser yazıldı. stalin bu özelliği ile hakkında en fazla eser yazılan 17. kişi oldu.

iii. vlad

voyvoda iii. vlad tepeş (d. 1431 segeşvar, macaristan krallığı–ö. aralık 1476 bükreş yakınları, eflak prensliği), kont drakula ya da kazıklı voyvoda (rumence: vlad țepeș) 1448, 1456-1462 yılları arası ve 1476 yıllarında eflak beyliğinin voyvodası (prens) idi.

voyvoda iii. vlad düşmanlarını (özellikle esir aldığı osmanlı askerlerini) kazıklara çakarak işkenceyle öldürmesiyle tarihe geçmiştir. sonradan bram stoker’ın drakula romanına ve drakula filmlerine konu olmuştur.

neron

nero claudius caesar augustus germanicus (15 aralık 37 – 9 haziran 68)[1], esas adı lucius domitius ahenobarbus olan ve aynı zamanda nero claudius caesar drusus germanicus olarak da bilinen, julio-claudian hanedanı’nın beşinci ve son roma imparatoru. nero, büyük amcası claudius tarafından tahtın vârisi olarak evlatlık edinilmiştir. nero claudius caesar drusus olarak, imparator claudius’un ölümünün ardından, 13 ekim 54’te roma tahtına oturmuştur.

54 – 68 yılları arasında imparatorluğu yöneten nero, saltanatı boyunca dikkatini daha çok diplomasi, ticaret ve imparatorluğun kültürel sermayesinin arttırılması üzerine yöneltmiştir. tiyatrolar yapılmasını emretmiş ve atletizm yarışmaları düzenlemiştir. saltanatı sırasında, part imparatorluğu ile başarılı bir savaş yapılmış ve ardından barış müzakereleri yürütülmüş (58–63), 60–61 arasındaki britinya isyanı bastırılmış ve yunanistan’la diplomatik bağlar güçlendirilmiştir. 68 yılında bir askeri darbe ile devrilen nero, roma senatosu’nun idam tehdidi altında, katibi epaphroditos’un yardımıyla kendini öldürmek zorunda kalmıştır.

popüler tarih nero’yu çapkın ve zorba olarak hatırlar; imparator ve hıristiyanlara ilk zulmedenlerden biri olarak bilinir. bu hikâyeler, bazı erken dönem hıristiyan yazarlarla birlikte tarihçiler tacitus, suetonius ve cassius dio’un anlattıklarına dayanır. öte yandan bazı eski kaynaklara göre nero, halkın gözünde hükümdarlığı sırasında ve sonrasında oldukça popülerdi. nero, güzel sanatlar, müzik ve spor etkinliklerinin coşkulu bir hamisiydi. kendisini eleştirenler bunun imparatorluğun zararına olduğunu iddia etmişlerdir. nero’nun saltanatını gerçekle kurguyu birbirinden tamamen ayırarak ele almak mümkün değildir. fakat nero’nun roma yanarken lir çaldığı bilgisi yanlıştır. yangın sırasında nero, yangından 56 kilometre uzakta deniz kenarındaki yazlık evindeydi. nero, haberi aldığında hemen roma’ya gitti ve yangın söndürme çalışmalarına başladı.

mao zedong

mao zedong (bu ses hakkında mao zedong (yardım·bilgi); çince: 毛澤東; pinyin: máo zédōng; d. 26 aralık 1893 – ö. 9 eylül 1976), çinli devrimci ve siyasetçi. çin komünist partisi’nin (çkp) ve çin halk cumhuriyeti’nin kurucusu. çkp politbüro(1943-1976) ve çkp merkez komitesi başkanı(1945-1976). mao zedong 2008 yılında yapılan bir araştırmada hakkında en çok eser yazılan ilk 100 kişi listesinde 15.sırada yer almıştır.

mao hakkındaki tartışmalar ölümünden yıllarca sonra bile hâlâ devam etmektedir. taraftarlarına göre mao, büyük bir devrimci önderdir ve görüşleri marksizm’in gelişmiş yorumunu oluşturur. çin’deki destekçileri, mao’yu 20. yüzyıldaki büyük çin devletini yaratan siyasi ve askeri lider olarak görürler. günümüz modern çin’inin sun yat-sen’den sonraki mimarı olarak görülmektedir.

mao; sağcı karşıtı kampanya, büyük ileri atılım, kültür devrimi gibi isimler verdiği, kollektifleştirmeyi de kapsayan çeşitli sosyo-ekonomik projeler geliştirdi. bu projeler sayesinde güçlü, müreffeh ve eşitlikçi bir çin yaratmayı hedefledi.

günümüzde çin’de hâlâ resmen saygı görmekle birlikte çin hükümeti adını nadiren anmakta, maoist siyasetten gitgide uzaklaşmaktadır. ölümünden sonra mao’nun çin siyaseti üzerine olan etkisi giderek azalmıştır.