ahmet oktay şiirleri listesi

saatler ölümle bitişik ama bilinmez
işte gidiyorlar mı? gitsinler
bardak ve sokak onun olur böylece.
bozulmuş estamp bir gökyüzüydü
bazı adamlarla daralan.
böylece kalkar engel
bir duyudur oturduğu yerde artık
çocuklarla çocuk olan.
çıkarır salar mavi kuşları
kendi göğüne kendindeki ormandan.

demek gittiler. iyi öyleyse
duyabilir saatlerle ölümü,
isterse eşkıya bir aşkla süsler
bazen da acılarla onu.

iskelede bir vapur vardır, o güzel
iki kişi yeter dünyayı anlamaya,
birinin ağlamasıdır herkesin ağlaması
tutar yüzünü elleriyle siler.

ne olur geyikleri bahçede bırakın
ne anlatabilir çoklar çoklara?
işte bir cam parçası, bir çakıl
hadi gidip biraz yalnız kalın.
elbette kavgamız yine kavga
elbette aşkımız yine aşk.
bakın, konyaklar içiliyor
hüzünden yapılıyor denizler
ama hadi, yalnız kalın.

bir çocuk mu ağlıyor? duydu
çünkü bütün çocuklar ondan geçer
kırık oyuncakları, kirli yüzleriyle
kamburunu çıkartır, usulca yürür
en iyi böyle duyulur gece.
gece çoğaltılmış bir umudur
sessiz vapurlarla, kısık ışıklarla,
adamlar bir şey arar içkilerden
kadınlar bekler yünleri ve hüzünleriyle.

o da bir kadındır sıkıntılar yapan
renkli kağıtlar ve elişleriyle.
elbette büyütür bir gökyüzünü
el sallar gece otobüslerine,
bir gazete alır, bir cümle yazar
çünkü herkes korkar yalnızlıktan
ve her yerde bir intihar vardır.

kendiyle yenilir her hüzün
bırakın geyikleri bahçesinde,
birlikte söyleyelim teklerden koro
"her yerdeki intiharları durduralım
her biçimdeki intiharları durduralım"

ama hadi, yalnız kalın.

çünkü gök kanla ağlıyordur,
soluk soluğa atan bir damar
kalbinde hırçın denizin
ve toprağın nabzında,
unutulmak gibi bir şah damar.
ürperir aynı rüzgarla
darağacı, çarmıh ve çiçek,
sussun yatakların fısıltısı
avuçlarda parıldayan kehribar:
ekmekli, zincirli ve başları eğik
kadınların erkekleri geçiyordur.
ve üzgün deltası kısacık ömürlerin
bir albüm, bir şarkı, bir çocuk.
hangi doldurulmuş hüznün yakutu
çocukluk defterlerince soluk,
ki savaş alanlarında parıldar
bütün koruluklardır ay ışığı,
ey ulaşılmayan dayanak aşklar
elleri kanatan kesici ağıt.
hep unutuştur akılda kalan,
sıçrayan, yenilen ve ölen geyikler,
derdin eksilmediği kalem ve kağıt.
kısa ve kesin bir sözdür erkekler,
ispanya'da "non pasaran",
kızaran kilise çanları
katedrallere çöken gölgelik
italya'da "mamma mia"
işte avuçların dünyayı duyduğu kayalar,
sarkık bir bıyık meksika'da, "viva"
nehirler kurur, susar aşk
ve en katı sözdür erkekler
kıraç ve yoksul anadolu'da.

büyük ve yeniktir erkekler,
söz dinlemez serüvenci çocuk
su şırıltısında sayıklayan hasta,
ve deli bir sevgilidir sabaha kadar
bulgulu, korkunç ve utançla.
yararsız bütün leylak ağaçları,
hiç bilmiyor erkekler
doğan ve ölen çocukların hüznünü,
çünkü daha önceden ölürler.

çünkü gök ağlıyordur kanla,
hep yenik yıldızlar vardır,
anı defteri, kum saati, savaş alanı,
bir yüz
işte o kandır.

ey ışığını dağıtan kristal
ölümsüzlük, ele geçirilmeyen gömü,
ayışığı denizle kendini sürdürür,
işte her şey geçip gitmede,
usulca bütün erkekler ölür.

mendilimi ıslatıp alnına koyduğum
suyundan içtiğimiz hayat çeşmesi,
yalnız - geceler boyu uzanan kadını bakırlarda
durmadan horluyorlar.
geyiğim, saklım benim.
bakma arkana, ne olur, aldırma,
onulmazlığımızdan büyük yapılar kurduk
horlandıkça aşkımız, derya.
vaktimiz kısa,
karıncalara, rüzgarlara, sulara dokunmak
uyanan toprakları bilmek gerekiyor.
ormanlar görmüş dolunayın tılsımını
ağlamayı utanmadan
dövüşmeyi bilmek
tırnaklarınla tutunmayı bilmek gerekiyor
aşağılandığımız, kollandığımızı bilmek gerekiyor.

kapa tunç kapıları gece
soğukta, kırgın, parasız milyon kişi.
geyiğim, saklım benim,
ölüm dayanmadan kapıya
sev, öp, yitir beni.

adoniram! hançerle sınandı ustalığın
ve açıldı gül gibi toht kitabı'ndaki giz:
herkes ikidir. ben kimin öteki adıyım?
söyle: bulmak mıydı amacın ey yitik ikiz.
"içimizde bir oyuncu, bir seyirci yaşar"
ve "akıl ürünleri delilikten de çıkar"
kazıyınca pıhtısını o yıkık zamanın.

melek gülümsemiyor artık öteki anam,
çekil! çünkü "siyah ve beyaz olacak gece."
ulaşır mı yaralı hayvan gibi bağırsam
sesim bencil, sevgisiz, muhkem ev içlerine?
onulmazım. çağcıl kentin yabanıl yitiği.
tek giysim vebalı ışıklarla melankoli,
bir ret ise kurtulmak bile istemem yazgımdan.

ikiyim: yakalandım sokakta çırılçıplak
ve giydirildim başkalarının sözleriyle.
ah! karanlığa giren görür beyazı ancak,
hangisiyim? biliyorum kimin gözleriyle?
ne yapsak silinmiyor ruhtan geçmişin izi
yaşamak kadar ölüm de çağırıyor bizi,
geçiyorum sokağı fenerle konuşarak

hem yaşamın imidir hem ölümün her fener.